စိတ္ရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ေလ...

ကၽြန္မအိပ္ရာဝင္ေတာ့ ည(၁၁)နာရီထိုးေနၿပီ။ ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္မွာ မိုးတဖဲြဖဲြက်ေနတယ္။ ေစာင္ေအာက္ထဲ ကၽြန္မတိုးဝင္ရင္း ႏႈိးစက္ကိုယူလိုက္တယ္။ ႏႈိးစက္ကရပ္ေနတယ္---- ဓာတ္ခဲဝယ္ဖို႔ ကၽြန္မေမ့သြားျပန္ၿပီ။ ဒီေလာက္ေအးတဲ့ ရာသီဥတုမွာ အိပ္ရာထက္ကကၽြန္မ မထခ်င္ေတာ့ဘူး။ ႀကိဳးဖုန္းကို ေကာက္လွည့္ၿပီး အေဝးကအေမကို ကၽြန္မလွမ္းဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။



"ေမေမ.. သမီးႏႈိးစက္ ဓာတ္ခဲကုန္သြားလို႔... မနက္ျဖန္အေစာႀကီး ကုမၸဏီမွာ အစည္းအေဝးရွိတယ္။ မနက္(၆)နာရီမွာ သမီးကိုဖုန္းဆက္ၿပီး ႏႈိးပါေနာ္"



"ေကာင္းပါၿပီ... သမီး" ဖုန္းတစ္ဘက္က အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ အေမအသံကို ၾကားရတယ္။



မနက္ဖုန္းျမည္တဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္မ အိပ္မက္လွလွမက္ေနတုန္းပဲ။ အျပင္မွာလည္း ေမွာင္မည္းေနေသးတယ္။



"သမီးငယ္... ထေတာ့.. အစည္းအေဝးရွိတယ္ မဟုတ္လား!"



လက္ေျမႇာက္ၿပီး နာရီကို ကၽြန္မၾကည့္လိုက္တယ္။ မနက္ ၅နာရီ မိနစ္၄ဝ....



"ေမေမကလဲ ၆နာရီမွႏႈိးတာ မဟုတ္ဘူး။ သမီး ပိုအိပ္ခ်င္ေသးလို႔ပါ... ခုေတာ့ ေမေမေၾကာင့္ သမီးေစာေစာႏႈိးသြားၿပီ"



ေမေမကို စိတ္ရႈပ္ရႈပ္နဲ႔ ကၽြန္မေအာ္မိတယ္။ ေမေမဘက္က ဘာအသံမွထြက္မလာခဲ့လို႔ ကၽြန္မဖုန္းခ်လိုက္တယ္။



ၿဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ၿပီး အိမ္ကေန ကၽြန္မထြက္ခဲ့တယ္။ ရာသီဥတုက ေအးစိမ့္စိမ့္နဲ႔ မိုးကဖဲြဖဲြက်ေနေသးတယ္။ ဘတ္စ္ကားရပ္ေစာင့္ရင္း ေျခေထာက္ေတြကို ကၽြန္မလႈပ္ရွားေနမိတယ္။ ေဝလီေဝလင္း ပတ္ဝန္းက်င္ေအာက္မွာ ကၽြန္မေဘးရပ္ေနတဲ့ ဆံျဖဴလူအိုႏွစ္ေယာက္ကို ကၽြန္မ သတိထားလိုက္မိတယ္။ သူတို႔ေျပာတဲ့စကားကို ကၽြန္မနားေထာင္ေနမိတယ္။



"အဘြားႀကီး... တစ္ညလံုး နင္ေကာင္းေကာင္းမအိပ္ခဲ့ဘူး။ တစ္နာရီေစာၿပီး ငါ့ကိုေလာေနလိုက္တာ.. အခုၾကည့္စမ္း အၾကာႀကီးရပ္ေစာင့္ေနရၿပီ"



ဟုတ္ပါတယ္... ဂိတ္ကေန ဦးဆံုးထြက္မယ့္ ဘတ္စ္ကားကို ၅မိနစ္ေစာင့္ရဦးမယ္။



ဘတ္စ္ကားေရာက္လာတာနဲ႔ ကားေပၚ ကၽြန္မတက္လိုက္တယ္။ ကားေမာင္းတဲ့လူက လူငယ္လူရြယ္တစ္ေယာက္ပါ။ ကားေပၚကၽြန္မေရာက္တာနဲ႔ ကားတံခါးကိုပိတ္ၿပီး သူေမာင္းထြက္သြားတယ္။



"ဟိုး..ဟိုး.. ကားဆရာ ေအာက္မွာလူအိုႏွစ္ေယာက္ ကားေပၚမတက္ရေသးဘူး။ ရာသီဥတု ဒီေလာက္ေအးတာ.. သူတို႔ကားေစာင့္ေနတာၾကာၿပီ။ ရွင္ဘာျဖစ္လို႔ မေစာင့္ဘဲ ေမာင္းထြက္သြားရတာလဲ?"



"ေအာ္.. ကိစၥမရွိပါဘူး။ အဲတာ ကၽြန္ေတာ့္အေဖနဲ႔အေမပါ။ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္ဘတ္စ္ကား စေမာင္းတဲ့ေန႔မို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေစာင့္ၾကည့္ၾကတာပါ" လူရြယ္က ခပ္သြက္သြက္ျပန္ေျဖတယ္။



ရုတ္တရက္ ကၽြန္မမ်က္ရည္က်မိတယ္။ "သမီးရဲ႕ေမေမက တစ္ညလံုးေကာင္းေကာင္းမအိပ္ဘဲ ႏႈိးေနခဲ့တယ္။ သမီးေနာက္က်မွာစိုးလို႔တဲ့" ဖုန္းဆက္ေျပာလာတဲ့ အေဖရဲ႕စကားကို ကၽြန္မၾကားေယာင္ရင္း ဂ်ဳးလူမ်ဳိးတို႔ရဲ႕ စကားပံုတစ္ခုကို ကၽြန္မ သြားသတိရမိတယ္။



အေဖကသားကို ပစၥည္းေပးတဲ့အခ်ိန္ သားရယ္တယ္။

သားကအေဖကို ပစၥည္းေပးတဲ့အခ်ိန္ အေဖငိုတယ္။



သင္ေရာ မ်က္ရည္က်ခဲ့ၿပီလား! အခုထက္ထိ ကၽြန္မမ်က္လံုးမွာ မ်က္ရည္ေတြ စြတ္စိုေနဆဲပါ။ ဆံျဖဴျဖဴမိဘေတြေပးဆပ္တဲ့ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေမတၱာကို ကၽြန္မတို႔ ဂရုမစိုက္မိတာ ႏွစ္ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာခဲ့ၿပီလဲ! အဲဒီေမတၱာကို ဝန္တစ္ခုလို႔ ကၽြန္မတို႔ထင္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အေသးစိတ္ဂရုစိုက္တဲ့ စကား၊ အေမးေတြကို စိတ္ရႈပ္ရႈပ္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔ျငင္းဆန္အာခံခဲ့တယ္။ သူတို႔ရင္ထဲက အခ်စ္နဲ႔ျပည့္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားကိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔ သတိမထားမိခဲ့ၾကဘူး။



တကယ္လို႔ မိဘေတြရဲ႕အခ်စ္ကို ကၽြန္မတို႔သည္းခံနားလည္ခဲ့ရင္ သူတို႔ပိုၿပီးေပ်ာ္ရႊင္ ေက်နပ္လိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ စိတ္ရွည္ရွည္ေလးထားၿပီး သူတို႔ေျပာတာ၊ ေမးတာကို ျပန္ေျပာ၊ ျပန္ေျဖမယ္။ ေနေကာင္း က်န္းမာလားဆိုတဲ့ ဖုန္းေလးတစ္ခ်က္ဆက္ခဲ့မယ္။ သူတို႔အနား တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ခၽြဲခၽြဲကပ္ကပ္ေနမယ္..... ဒါေတြက ဘာခက္ခဲတဲ့အလုပ္မွ မဟုတ္ပါဘူး... ကၽြန္မတို႔သာ စိတ္ရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ေလ.........

.