အခ်စ္ရဲ႕ တန္ဖုိး

ဟိုးတစ္ခ်ိန္က

ကၽြန္းေလးတစ္ကၽြန္းမွာခံစားခ်က္ေတြ အားလံုး ေနထုိင္ၾကတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ေၾကကြဲမႈ၊ ခ်မ္းသာျခင္း၊အသိပညာ စသျဖင့္ေပါ႔။ အခ်စ္လည္း ေနပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ သူတုိ႔စုေပါင္းေနၾကတဲ့ ကၽြန္းဟာ မၾကာခင္မွာ ပင္လယ္ထဲကို ျမဳပ္ေတာ့မယ္လို႔သတိေပးေၾကျငာခ်က္ ထြက္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အားလံုးကိုယ္စီကိုယ္စီ ေလွေတြလုပ္ၾကၿပီး အဲဒီကၽြန္းကေန ထြက္ခြာသြားၾကေတာ့တယ္။ အခ်စ္က လြဲလို႔ေပါ႔။



သူက ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ေသးတယ္ေလ။ ကၽြန္းႀကီးတစ္ခုလံုးျမဳပ္ခါနီးၿပီဆိုမွ အခ်စ္က သူ႔ကိုလာကယ္ဖို႔ အကူအညီ ေတာင္းမယ္လို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။



ခ်မ္းသာျခင္းကို ေလွနဲ႔ ျဖတ္သြားတာ ျမင္လိုက္ေတာ့ အခ်စ္က

"ဗ်ဳိ႕ ... ကိုခ်မ္းသာ၊ က်ေနာ့္ကို ခင္ဗ်ားနဲ႔ အတူလိုက္ခြင့္ ေပးပါလား။" လို႔ လွမ္းအကူအညီ ေတာင္းလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ခ်မ္းသာျခင္းက

"ဝမ္းနည္းပါတယ္ အခ်စ္ရာ။ ေလွေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ေရႊေတြ ေငြေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတယ္။ မင္းအတြက္ ေနရာမရွိဘူး။" လို႔ ျငင္းလိုက္တယ္။



ေဘးနား ေရာက္လာတဲ့ မာနကို လွမ္းအကူအညီေတာင္းေတာ့လည္း အေျဖက မထူးဘူး။

"ကိုယ္ မင္းကို မကူညီႏိုင္ဘူး အခ်စ္။ မင္း တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ရႊဲလို႔ ငါေလွ ပ်က္သြားလိမ့္မယ္။ မျဖစ္ပါဘူး။"



ေၾကကြဲမႈကို လွမ္းျမင္လိုက္ေတာ့ ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။ "ေၾကကြဲမႈ၊ က်ေနာ့္ကိုလည္း ေခၚသြားပါဦး။"

"အို ... အခ်စ္၊ ငါ တအား ဝမ္းနည္းေနလို႔ပါကြာ။ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ေအးေဆး ေနပါရေစ။" လို႔ ပူေဆြးေနတဲ့ အသံနဲ႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။



ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ေဘးနားက ျဖတ္သြားတာ ျမင္ေတာ့ လွမ္းေခၚလိုက္ေပမယ့္ သူ႔ဖာသာ အေပ်ာ္လံုးနဲ႔ စို႔ေနေတာ့ ေခၚေနတာေတာင္ မၾကားႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။



အဲဒီလို အားကိုးရာမဲ့လို႔ အားငယ္ေနခ်ိန္မွာ ႐ုတ္တရက္ ဆိုသလို "လာ အခ်စ္။ ငါနဲ႔ လိုက္ခဲ့။"ဆိုတဲ့ အသံတစ္သံ ထြက္လာတယ္။ သူ႔ၾကည့္ရတာ အသက္ေတာ္ေတာ္ ႀကီးေနပါၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ။ အခ်စ္ခမ်ာ တအား ေပ်ာ္သြားၿပီး ေလွေပၚ ခုန္တက္လိုက္တယ္။ကယ္တင္ရွင္ေတြ႕

ၿပီ ဆိုၿပီး အေပ်ာ္လြန္လိုက္တာ အဘိုးအိုကို ဘယ္သြားမလို႔လဲဆိုတာေတာင္ မေမးလုိက္မိဘူး။ ေနာက္ ကမ္းေျခ တစ္ေနရာလည္း ေရာက္ေရာ အခ်စ္ကိုခ်ၿပီးၿပီးခ်င္း ဘာမွ မေျပာဘဲ ေလွေလွာ္ၿပီး ထြက္သြားေလရဲ႕။



ေက်းဇူးတင္ခ်င္တာေတာင္ ဘယ္သူ႔ တင္ရမွန္း မသိတဲ့ ဘဝ။ ဒါနဲ႔ တျခားအဘိုးအို တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဦးပညာကို သြားေမးေတာ့တယ္။

"က်ေနာ္ကို ဘယ္သူ ကူညီသလဲဆိုတာ သိလား အဘ"

"အဲဒါ အခ်ိန္ ကြဲ႕" လို႔ အဘိုးအို ျပန္ေျဖေတာ့ "အခ်ိန္"လို႔ ပါးစပ္ကေန ေရရြတ္ရင္း စဥ္းစားေနမိတယ္။ အခ်စ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာ အမူအရာကိုအကဲခတ္မိတဲ့ ဘိုးပညာက တစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္ၿပီး ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။

"ေအးကြဲ႕။ ေလာကမွာ အခ်စ္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို နားလည္ႏိုင္စြမ္းရွိတာ အခ်ိန္ပဲ ရွိတယ္မဟုတ္လား အေမာင္ရဲ႕"